Studia filologiczne - czy warto?

Jest niedziela, na zegarze kilka sekund przed 22. Jak co kilka dni, niemal rytualnie, spoglądam w hasła, które prosto z wyszukiwarki przyprowadziły tu czytelników. I choć wiele tematów mieliłam ogromną ilość razy, to jednak czasami dzięki któremuś z wyszukiwań czuję natchnienie, by dany temat poruszyć jeszcze raz. Właśnie tak jest dziś. 

Wielokrotnie podkreślałam na blogu, że moje studia numer jeden zdecydowanie były dla mnie ogromnym wyzwaniem. Poszłam na filologię, która nie jest filologią od podstaw, po trzech latach nauki niemieckiego w liceum. Czy to był dobry wybór? Myślę, że dziś mi samej ciężko odpowiedzieć na to pytanie. Patrząc przez pryzmat tych wszystkich egzaminów i całej otoczki - była to dla mnie droga pod górę. I było bardzo stromo. Filologia zahartowała mój charakter i bardzo mocno pokazała, że tylko upór i konsekwencja doprowadzą mnie do celu.

Smutna prawda jest taka, że jeśli nie mamy na siebie żadnego pomysłu, to każde studia są bez sensu. Nawet jeśli komuś przychodzi do głowy, że no ale medycyna to już ustawia mnie na całe życie - okej, coś może i w tym jest. Ale serio chciał(a)byś być lekarzem, do którego przychodzi rządek osób, a Ty, pełen znudzenia, traktujesz ich wszystkich z automatu? Pasja jest ważna. Zawsze. Bo z czasem możemy się sami skisnąć w tym naszym życiu. 

Mi osobiście zależy na zdobywaniu doświadczenia i wykorzystaniu języka w różnych obszarach pracy zawodowej. Niestety jestem osobą, którą charakteryzuje multitasking w zdobywaniu życiowego doświadczenia ;) wciąż szukam dla siebie nowych pól do trenowania i poszerzania własnych umiejętności, do zajęcia głównego dobieram tysiąc innych, mniejszych. 

No dobrze, ale wróćmy do tematu. A więc - czy studia filologiczne mają sens? Tak, jeśli masz na siebie jakikolwiek pomysł. Praca naukowa i doktorat, może wizja siebie jako tłumacza (a założę się, że 80% z nas o tym myślało idąc na filologię), może próba wykorzystania języka do pracy w innym miejscu, jak na przykład bycie stewardessą. Opcji jest wiele i warto uparcie dążyć do marzeń :) mimo setek kłód po drodze, jeśli możemy o czymś marzyć to znaczy to, że możemy to osiągnąć. W to wierzę i to popieram. 

Ważne w tym wszystkim jest to, by nie kierowała Tobą tylko i wyłącznie chęć poznania języka. Takie podejście na dłuższą metę się po prostu nie sprawdzi. Najbliższy mi jest przykład z germanistyką - filologia to nie tylko niemiecki, który kojarzysz z liceum. To także spora ilość innych przedmiotów, o których istnieniu czasem samemu studentowi się nawet nie śniło. Niestety często jest tak, że ilość przedmiotów poza Praktyczną Nauką Języka (PNJ) jest bardzo przytłaczająca. I niestety nie każdy z tych przedmiotów będzie pasjonujący i ciekawy, choć każdemu życzę takiego odbierania studiów. 

Zanim klamka zapadnie i pójdziesz w stronę filologii, zrób dobry research. Przejrzyj jak wygląda plan zajęć, zobacz przedmioty. Przemyśl wszystko dokładnie. Jeśli idziesz na filologię będącą kontynuacją - przeczytaj, na czym warto się skupić przy polepszaniu swoich zdolności językowych - KLIK :) co prawda są to porady dla osób z niemieckim, które chcą studiować za granicą, ale przyszłym germanistom też polecam. Warto poczuć ten klimat.

Jeśli naprawdę decydujesz się na filologię, to zrób to świadomie. Wiele osób pisze do mnie po semestrze czy dwóch, zazwyczaj treść jest podobna: "nie tego oczekiwałam", "to nie to, co mam zrobić?" i tak dalej, i tak dalej. Dlatego moja porada jest taka - poniżej trzy punkty do przemyślenia:
1. Co mną kieruje idąc na tę filologię?
2. Czy nie idę na tę daną filologię tylko z powodu mojej miłości do języka i tylko po to, by samego języka się nauczyć na danym poziomie?
3. Czy mam jakąś wizję siebie za 5 lat, gdzie wykorzystam język/wiedzę ze studiów w praktyce?
Myślę, że po przemyśleniu tych trzech rzeczy możesz już podjąć ostateczną decyzję pt. iść czy nie iść.

Poprosiłam o wypowiedź także dwie z moich przyjaciółek filolożek, więc niebawem wpis zostanie uzupełniony :) 

K.: 

Warto wybrać te studia, kiedy ma się na siebie jakiś pomysł (oczywiście życie ma złośliwy zwyczaj weryfikowania naszych planów i przekształcania pomysłów, ale rzecz w tym, żeby mieć jakieś minimalne choćby pojęcie o tym czym ewentualnie chciałoby się w życiu zajmować) i mimo wszystko sądzę, że warto zaryzykować studiowanie filologii z powodu pasji. Rzecz jasna, znam przypadki ludzi, w których studia zabiły tę pasję i miłość, ale warto podjąć to ryzyko, w końcu kaman, studia to po prostu kolejny krok w dorosłość, a dorosłość polega między innymi na tym, by ponosić odpowiedzialność za swoje pomyłki i je naprawiać (czyli np. rzucić kierunek, który okazał się złym wyborem, zamiast skazywać się na kolejne lata frustracji nad książkami). Natomiast ciężko byłoby mi odpowiedzieć jednoznacznie na pytanie, czy warto iść na filologię, tylko po to by szlifować język. Jedną z pierwszych rzeczy jaką się słyszy na zajęciach jest to, że studiowanie filologii to nie kurs językowy. I z jednej strony racja, mnóstwo czasu i energii psu w odwłok. Masa dodatkowych zagadnień z zakresu językoznawstwa, literatury, kultury i miliona gramatyk może nie być tego warta i paradoksalnie bardziej opłacalne może okazać się uczęszczanie do szkoły językowej. Chociaż nie musi się to okazać regułą. Sama idąc na filologię czeską, niewiele wiedziałam o czeskiej literaturze czy historii i nie powiem, żebym przez lata zapałała jakąś namiętną miłością do twórczości czy kultury naszych sąsiadów, ale potrafiłam przebrnąć przez godziny ćwiczeń i wykładów i teraz kiedy mogę wpisać sobie w cv tak niszowy język, przyszłość widzę w mniej czarnych barwach. Znakomita znajomość języka zawsze się przyda, więc jeśli potrafi się wziąć sprawy we własne ręce, studia niekoniecznie muszą być czasem zmarnowanym.

Taka dodatkowa uwaga do wyboru specjalizacji nauczycielskiej: Nie warto myśleć "nie zostanę tłumaczem albo kimś innym równie fajnym, to zawsze mogę spróbować pracy w szkole". Noł łej. Zawód nauczyciela to nie poduszka powietrzna, dla tych którym się marzenia posypały. Nauczycielem się trzeba urodzić, do tego trzeba mieć swego rodzaju powołanie i talent. Chyba każdy spotkał na swojej drodze strasznego, sfrustrowanego belfra, który niczego nie nauczył, a jedynie zniechęcił do przedmiotu. I chyba nikt nie chciałby być kimś takim.

Z filologią w gruncie rzeczy jest tak jak z wszystkimi studiami. Warto jeśli się ma predyspozycje, koncept co dalej albo umiejętność "spadania na cztery łapy". Dla samego papierka albo " bo na coś trzeba się zdecydować"? Absolutnie nie.

M.:

Czy było warto? - to pytanie przeleciało mi przez głowę niezliczone ilości razy. Często towarzyszyły mu inne - kim będę? czy ja w ogóle czuję się filologiem? gdzie ja znajdę pracę? I powiem Wam, że nadal czasami te duże ”znaki zapytania” stają mi przed oczami gdy myślę o przyszłości. Ale już rzadziej.
Tak jak Jaśminowa skończyłam filologię germańską, uczyłam się jeszcze j. angielskiego. Obu mogę teraz nauczać w szkole, ale już po pierwszym dniu praktyk wiedziałam, że to nie dla mnie. Bo tak jak wspomniała już K. nauczycielem trzeba się urodzić. To, że podczas studiów tłumaczono nam, jakie są metody nauczania, czy może jakie typy zadań tworzyć dla dzieci w przedszkolu wcale nie znaczy, że jesteśmy dobrze przygotowani do tego zawodu. To nie tylko tworzenie konspektów lekcji, sprawdzanie sprawdzianów, czy tłumaczenie gramatyki. Trzeba też umieć zainteresować językiem, inspirować do nauki, mieć dobre podejście pedagogiczne, a i nierzadko psychologiczne. W końcu naucza się młodych ludzi, przygotowuje ich do życia, może też do dalszej nauki.
Co miałam począć? Podczas studiów pracowałam w spedycji i wydawało mi się to świetnym pomysłem na dalsze życie. Jednak po kilku miesiącach nie jestem tego taka pewna. Niby mówiłam po niemiecku i angielsku, ale brakowało mi wiedzy z zakresu logistyki i gdybym miała pracować tam na stałe, musiałabym (chciałabym) się dokształcić. Inni pracownicy władali językami obcymi na poziomach B1-B2 i im to wystarczało. Po co mi więc były te 3 lata gramatyk, pnjn-ów, kultury, akwizycji i innych do niczego w tej pracy niepotrzebnych przedmiotów skoro inni po zwykłej nauce w szkole niemieckiego czy angielskiego sobie radzą?
Na początku trzeciego roku zaczęłam intensywnie myśleć. I wymyśliłam sobie studia mgr - językoznawcze - za granicą. Uczę się niemieckiego, angielskiego, hiszpańskiego i czeskiego. Trochę mi się wyklarowało życie i myślę, że mogłabym pracować w Mniejszości niemieckiej. Germanistyki nie żałuję, ale nie wiem, czy było warto. Z perspektywy czasu mogę powiedzieć, że ok. 10% całości przydaje mi się teraz. Wielu rzeczy, które powinnam wynieść z filologii muszę się douczać sama - np. językoznawstwo, którego mieliśmy jak na lekarstwo. Mnie te studia wykańczały psychicznie, głównie ze względu na osoby, z którymi studiowałam. Żeby odnaleźć „przyjazne dusze” zapisałam się do samorządu i tam przydały mi się języki bo działałam w sekcji zagranicznej.

Chyba nie pomogłam swoją wypowiedzią, ale warto wiedzieć, co sprawia przyjemność. Bo moje zainteresowanie mniejszością niemiecką w PL objawiło się dopiero na zagranicznych studiach i to na tyle, że czytam sobie o tym książki oraz badam znajomość j.niemieckiego w Polsce. I dopiero to sprawia mi radość. 

Pozdrawiamy :)